Leren zeilen op het Veluwemeer

Spelen met water, zon en wind, wie wil dat nu niet? Okay, we hebben dan misschien een volwassen leeftijd, maar het kind in ons is nog lang niet uitgespeeld. De spelletjes veranderen alleen. Zo ook afgelopen zomer. Nu moet je weten dat de Steltloper naast Nunspeet ligt, net onder het Veluwemeer. Een klein stukje met de fiets of met de auto vind je hier allerlei watersportactiviteiten, waaronder Zeilschool De Randmeren. Een plek waar je aan een schijnbaar onbeperkt aantal zeil-certificaten kunt werken, onder deskundige leiding. 'Emile' heette onze deskundige leider.

Emile las de weersvoorspelling in de wolken en zag aan het water waar geulen en ondieptes waren. Of misschien had hij de waterkaart gelezen en het weerbericht gezien, maar dat terzijde. Hij nam ons op van top tot teen zoals waterratten dat met landrotten doen, en knikte kort. Hij moest er maar mee doen. Onder zijn kalme instructies voeren wij het haventje uit, en hesen de zeilen. Wat was dit leuk!

De zon scheen en de aantrekkende wind trok lange, witte schuimstrepen door de matige golfslag. Onze kleine kajuitboot hing iets scheef in de wind en de boeg kliefde het water charmant uiteen. Steeds sneller ging het, en kreten van plezier en gejuich ontstegen bij het kleine gezelschap aan boord. Toen pas viel ons de kledingkeus van onze reisleider op: hij had een zeilpak met geïntegreerde laarzen aan, waar wij 's ochtends vonden dat een korte broek en een jurkje zouden moeten volstaan. Sommigen zouden zeggen dat hier sprake was van een inschattingsfout, al zullen we dat zelf natuurlijk nooit toegeven.

Emile zag het al glimlachend aankomen. Een bui met windstoten en hagel, als een besluit van een schitterende dag met een oer-Hollands staartje. Met zekere hand wees hij ons de inham bij een eilandje in het Veluwemeer. Verscholen achter een rij bomen en struiken legden wij aan om snel in de kleine kajuit te schuilen. Maar niet voor we tot op ons ondergoed doorweekt waren. Hagelstenen zo groot als eieren geselden het dek boven ons, terwijl horen en zien ons binnen verging...

Eieren, echt? Nou nee. Maar het waren zeker wel hagelsteentjes. Of in ieder geval héle harde regendruppels. Vonden wij dan. "Tjonge, het rookt erover", vond Emile gelukkig ook. Hij lachte inmiddels breed en wees op z'n zeilpak. Een goede investering, dat moesten we toegeven. Toen de donkere wolken waren weggetrokken kwamen we weer uit onze schuilplaats. Dit avontuur zat er op en we zijn weer een sterk verhaal rijker.

Na menig weekend op de Veluwe en tien lesuren op het aangrenzende water hebben we afgelopen zomer allebei een CWO-1 zeildiploma ontvangen. Vast voornemens om door te stomen naar wie weet welk niveau. Of dat ook gaat lukken moet de praktijk uitwijzen. Er is hier zoveel te doen! We kunnen in ieder geval nu zonder scrupules zelfstandig een kajuitboot huren en lekker gaan varen als we dat willen. In alle veiligheid ook nog. Ja, nu al weer zin in!